AÐ SÝNA TENNURNAR

Mér er minnistætt frá því ég var krakki að leið mín lá á Bókasafn en á leiðinni laggði ég leið mína um kjallaragang í stigahúsi fjölbýlishúss . Gerist ekki annað en það að þar mætir mér að því er mér virtist þá stór ROTTA . Og ekki munaði um það að þegar rottan verður mín vör sem við stóðum andspænis hvort öðru þá hvæsir meindýrið og SÝNIR TENNURNAR . Seinna varð nú á vegi mínum Verra Vargdýr en þetta en þá var ég staddur á Ítalíu í smáþorpi sem er hluti af CINQUE TERRA smáþorpunum á Rivierunni, ef ekki heitir Portofino nærri Genova . Þar lá leið mín eftir þröngum stíg milli húsa  og liggur þar skepnan og leit Illa út með Blóðhlaupinn Augu og Reittann feld en varnar á leið minni . Reyni ég að komast áfram  ; veit ég ekki fyrri til en þessi illa sýkti Úlfhundur stekkur á hné mér og gerir sig líklegann til að bíta . Náði ég höggva hnénu í mót honum og verjast , svo aðeins varð af Mar . Má eg þakka fyrir að vera á Lífi enn þann dag í Dag . LOFAÐUR SÉ DROTTINN